بله ، داشتم میگفتم : علل عقب ماندگی ادبیات ما خیلی چیزهاست !
چرا ما نمی توانیم شاهکارهای ادبی مثل بینوایان - جنگ و صلح - برادران کارامازوف - دن آرام و . خلق کنیم ؟! این یک سؤال اساسی است که عرض کردم بنده حدود 30 سال روی آن اندیشیده ام .
چرا جوانهای ما از قلم و قلمسواری فراریند ؟ چرا رمان خوانی در بین ما رواجی ندارد ؟ اگر هم باشد رمانهای زرد و بازاری و عاشقانه و پیزوری است که هیچ بار ادبی که ندارد ، بلکه کژ راهه و جاده خاکی رفتن است !
در میان نویسندگان ایرانی این فقط آقا محمود دولت آبادی بود که توانست با رمان ده جلدی " کلیدر " آبرویی برای ادبیات داستانی ما بیافریند . خود حقیر دوبار این رمان را خوانده ام و بسیار تاثیر گرفته ام . یک دوره از روی کتاب و یک دوره از روی نسخه مجازی و pdf .
به ضرس قاطع میگویم : از سال پنجم ابتدایی با کتاب داستان وارد دنیای مطالعه شدم و در آن زمان ( اول انقلاب ) با کتابهای صمد بهرنگی و نویسندگان دیگری از درد مردم و طبقات ستمدیده می نوشتند ، وارد این فضا شدم .
بخاطر جذابیتی که کتابهای پلیسی و . اکثر رمانهای مطرح آن زمان را هم خواندم . مثل کتابهای جیمز هادلی چیز - میکی اسپیلین - آگاتا کریستی - سر آرتور کانندویل و از ایرانیها کتابهای پرویز قاضی سعید و امیر عشیری و .
نگویید چرا کتابهای پلیسی و جنایی ؟! برای اینکه نوجوان و جوانی لذت مطالعه را درک کند و وارد این عرصه شود بهتر است اول با اینگونه کتابهای جذاب که خواننده را تا آخر دنبال خودش می کشد شروع کند . پس از مدتی که با کتاب اخت شد می تواند دنبال رمانهای مطرح و بلند هم برود .
بنده الان برای دور دوم رمان چهار جلدی " دن آرام " اثر فاخر میخاییل شولوخف را در دست مطالعه دارم . با ترجمه ی شاملو که ترجمه ی بسیار جالبی است . در اوقات تنهایی و فراغت بهترین همدم کتاب است و بس .
دعا کنیم انشا الله نسل جوان ما ، با مطالعات گسترده و زحمات زیاد و همت وافره روزی بتوانند ادبیات داستانی ما را از این رکود و احتضار نجات دهند . ما لیاقتش را داریم . پیشینه ی تاریخی ما این امر را نشان می دهد .
◆•◆ به امید آن روز انشاالله ◆•◆
درباره این سایت